Het vuurtorenlicht draait rond en glijdt over het donkere eiland. Vernoemd naar Sint Brandarius, de oudste vuurtoren van Nederland. Maar nog even en de Brandaris, het oude lichtbaken, is onbemand en verhuis ik naar de zeevaartschool tot verdriet van heel het eiland.

Ik ben het wakend oog, mijn blik blijft rustig staren. Gericht steeds over zee let ik op de gevaren. Ik ken de schippers en de vissers die naar de Noordzee varen. Ik ben de vuurtorenwachter van de Brandaris.

Ik heb mensen zien verdrinken en vele schepen zien omslaan. God jonge, de zee die kon onvoorstelbaar tekeer gaan. In het radiocontact met de schipper probeerde ik altijd rust uit te stralen. Ik zei dat er hulp onderweg was. Ik zei dat ze het gingen halen.

Ik ben het wakend oog, mijn blik blijft rustig staren. Gericht steeds over zee let ik op de gevaren. Ik ken de schippers en de vissers die naar de Noordzee varen. Ik ben de vuurtorenwachter van de Brandaris.

Vuurtorenwachter is een mooi beroep, zeker op de Waddeneilanden. Zodra het zomer wordt liggen in de duinen overal vrijende paartjes. Voor ze het gaan doen kijken ze eerst of er ook iemand in de buurt is. Maar vergeten dan de verrekijker van de vuurtorenwachter van de Brandaris.

Ik ben het wakend oog, mijn blik blijft rustig staren. Gericht steeds over zee let ik op de gevaren. Ik ken de schippers en de vissers die naar de Noordzee varen. Ik ben de vuurtorenwachter van de Brandaris.

© All rights reserved