Hij groeide op in de Watergraafsmeer vlakbij stadion De Meer. Van jongs af aan liep hij rond bij de club. Hij hielp er de terreinknecht, ome Henk. Ze ruimden sneeuw, hingen netten op. Samen trokken ze lijnen op het veld. En hij wist het zeker: ooit ga ik hier spelen en dan zingen vele duizenden kelen:

“Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, zie hoe snel hij wendt en keert. Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, Magiër van de Meer.”

Hij was twaalf toen z’n vader overleed. Het was een grote schaduw die over hem gleed. Hij bleef schoenen poetsen met ome Henk, schroefde noppen in, hij hield van dat werk. Altijd in het stadion, dag en nacht, altijd dromend over die ene dag dat hij in het eerste zou debuteren en in de Meer zou gloriëren.

Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, zie hoe snel hij wendt en keert. Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, Magiër van de Meer.

Toen hij 14 was, stierf ome Henk z’n vrouw. Zo nu en dan kwam hij bij hen over de vloer. Wat hij gehoopt had, gebeurde twee jaar later: z’n moeder en ome Henk gingen trouwen. Nog nooit heeft hij ruzie met hem gehad en ome Henk was zo trots als wat toen hij op z’n zeventiende debuteerde in het stadion waar hij terreinknecht was.

Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, zie hoe snel hij wendt en keert. Cruijff, Cruijffie, Cruijff, Cruijffie, Magiër van de Meer.

© All rights reserved