Stijn Vreven met zijn rushes en lange haar. Liever een overtreding dan een schaar. Nederlands meest geliefde Vlaamse voetbalindiaan. Stijn joeg op zijn tegenstanders als een indiaan op buffels. De voor Utrecht spelende roodhuid werd zelfs even een Rode duivel.

Oh Stijn Vreven, oh Stijn Vreven, je wapperende manen zijn niet gebleven. Niets blijft hetzelfde in dit leven. Geen indiaan meer, enkel een trainer.

Stijn was volgens eigen zeggen buiten het veld de rust zelve, zoveel mogelijk levend als een indiaan. In zijn tuin had hij een tipi staan. Buiten het veld een Indiaan, binnen het veld een voetbalvandaal. Linksbuitens waren doodsbenauwd voor Stijn en aan het bidden: “Schop me niet doormidden.”

Oh Stijn Vreven, oh Stijn Vreven, je wapperende manen zijn niet gebleven. Niets blijft hetzelfde in dit leven. Geen indiaan meer, enkel een trainer.

Als ze een wedstrijd hadden verloren kwam de rook Stijn uit de oren. Net als de rooksignalen van zijn grote voorbeelden: de indianen. Als puber las Stijn over Geronimo, het beroemde Apache-opperhoofd. Hij herkende het vallen en weer opstaan, het altijd blijven knokken van Geronimo.

Oh Stijn Vreven, oh Stijn Vreven, je wapperende manen zijn niet gebleven, Niets blijft hetzelfde in dit leven. Geen indiaan meer, enkel een trainer.

© All rights reserved